In de zorg voltrekt zich nu de tweede ramp

Daarnaast was de operatiecapaciteit met 42% afgeschaald en ligt het aantal verwijzingen op 74% van het verwachte aantal verwijzingen zonder de aanwezigheid van de corona crisis.

Het zijn de meest recente cijfers die de Nederlandse Zorgautoriteit NZa heeft verzameld in het ‘Zorgbeeldportaal’. Voeg daarbij het recordverzuim in de sector zorg en welzijn en de noodkreten in de media vanuit zorginstellingen waar personeel niet eens even op vakantie kan.

De tweede crisis, nadat Covid-19 zorgverleners overweldigde, is dus in de maak: als de druk van Covid-slachtoffers eindelijk afneemt, zijn de ‘helden van de zorg’ zo moegestreden dat ze grote moeite zullen hebben om de inhaalzorg te kunnen leveren die er nodig is. We mogen al blij zijn dat ze niet alsnog afknappen.

Langzaam voltrekkende ontwikkeling
We hebben momenteel maar één uitweg: snel en voldoende vaccineren en hopen dat resistente mutaties uitblijven. Maar door deze crisis heen kijkend, lijkt Covid-19 hier echter ‘slechts’ een showcase van een zich langzamer voltrekkende ontwikkeling: het zorgaanbod kan niet meer aan de vraag voldoen bij een vergrijzende bevolking.

Maar voorlopig gaat het dus om ‘de ramp na de ramp’ zoals zorgpartijen het inmiddels ook noemen. Hiermee doelen ze op de periode waarin het stuwmeer aan verwijzingen, behandelingen en operaties moet worden weggewerkt en nog langer het uiterste van de zorgprofessionals zal vragen. Uitstelzorg: een gruwel voor de patiënt én voor de zorgprofessional.

Het is goed beschouwd een wonder dat de acute zorg (zorg die binnen één week medisch noodzakelijk is) wel doorgaat, maar het gepuzzel om de werkvoorraad van de planbare zorg is er niet minder om. Wie zorgprofessionals kent in zijn eigen familiekring hoort dat de ervaringen van het afgelopen jaar zich opstapelen en steeds doorklinkt: ‘het kan eigenlijk niet, maar we doen het wel’.

Trots
Ontroerend recent voorbeeld: het bericht op LinkedIn van een IC- verpleegkundige over hoe zij had kunnen helpen bij de laatste wens van haar 57-jarige patiënt. Trouwen met zijn partner – midden in de nacht met trouwambtenaar, slingers en champagne. De trots spatte ervan af.

Voldoening
En dus is de uitdaging om naast de zorgprofessionals en werkgevers te blijven staan, om hen te steunen in het uitvoeren van het beroep dat zij hebben gekozen: zorgen voor anderen in een kwetsbare positie. gesteld. Als samenleving willen we echter niets liever dan de afgelopen anderhalf jaar achter ons laten en het oude leven weer oppakken. Maar ook dan moet de zorgprofessional volhouden, want mensen laat je niet zitten.

Plicht
Als organisatie die voortkomt uit zorg en welzijn en er mee verbonden is, voelen we de plicht om deze beroepsgroep bij te staan bij het verrichten van hun belangrijke maatschappelijke taak. Dat is meer dan het uitvoeren van een grote secundaire arbeidsvoorwaarde in de vorm van een goed pensioen. Met arbeidsmarktdata, geaggregeerd uit de pensioenadministratie kunnen we de sector helpen met lange termijn arbeidsmarktvraagstukken. We moeten oplossingen verzinnen voor structurele tekorten aan arbeid, maar ook aandacht besteden aan preventie. Daarvoor is onderzoek nodig, en ook dat zetten we in: Agressie in de zorg – het rapport dat wij onlangs hielpen realiseren – biedt allerlei aanknopingspunten om zorgverleners bij te staan.

Het pensioendomein vraagt van ons DNA dat vooral uit is op het bieden van lange termijnperspectief, onderbouwd met feiten en data. Dat zetten we ook in bij het helpen verzachten van de ramp na de ramp.